در آخرین غروب
در زیر باران و بر روی یکی از شاخه های گردوی پیر ، نشسته بود و داشت به آرامی با درخت ، حرف می زد. پرنده با جثه ی کوچک خود ، حرفهای بزرگی در سینه اش داشت . از شاخه های گردوی پیر ، قطرات باران می چکید . . . مثل این بود که دارد گریه می کند . در آن غروبِ سرد و زمستانی به آنها نگاه می کردم . درخت ، بیدار بود . در سالهای دورتر می توانست با درختهای دیگر در زمستان بخوابد و کم کم با آمدنِ بهار بیدار شود . اما در این روزگار ، با این همه سر و صدا و تهدید ، خواب به چشمهایشان نمی آمد . گردوی پیر می دانست که همه ی درختها در این دنیا ، تهدید می شوند و هر روز ، تعدادی بر زمین می اُفتند و می میرند . اینها را پرندگانی که گهگاه برای رفعِ خستگی بر شاخه هایش می نشستند ، برای او تعریف می کردند . هر سال ، زمستان می آمد و درختها از وحشتی که بر دنیای آنها تسلط پیدا کرده ، نمی خوابیدند . اکنون درخت داشت با پرنده ، آخرین حرفها را می زد . امروز چند نفر آمده بودند و درخت را دیدند و قیمت گذاشتند و به توافق رسیدند و قرار شد که صبحِ فردا ، آن را قطع کنند و به زندگی طولانی اش پایان دهند . گردوی پیر داشت با قطرات باران ، اشک می ریخت و پرنده ، تنها همدمی بود در آن غروب سرد که می توانست با او سخن بگوید .
هر دو ، غصه داشتند . . . پرنده نیز غصه دار بود . جُفتش در ماهِ قبل و پس از بارشِ برف ، مُرده بود . پرنده ، هر شب به تنهایی در لانه اش کز می کرد و خوابش نمی بُرد. پیش از این ، سرمای زمستان را به امید رسیدن بهار ، تحمل می کرد . اما اینک به زمستان ، دل بسته بود . فکر می کرد که هر بار بهار می آید و زندگی ، رونق می گیرد و فقط زندگی ادامه می یابد ... بی آنکه امنیتی در آن باشد . بهار را در شمایلِ فریبنده ای می دید که سبب می شود تا بیهوده ، زندگی ادامه پیدا کند . دیگر دلش نمی خواست دوباره بهار را ببیند ... دوباره جُفتی بیابد ... دوباره لانه ای بسازند ... دوباره از تخم ها مراقبت کنند ... دوباره برای جوجه هایش ، غذا بیاورد ... و جوجه ها ، بر اثر بیماری و یا گرسنگی ... و یا با اصابتِ تیری بمیرند و او دوباره به بهاری دیگر چشم بدوزد و طبیعت ، این چرخه ی غم انگیز را تکرار کند .
درخت و پرنده ، داشتند همین حرفها را به یکدیگر می گفتند . صدای خنده های تلخ شان در صدای بارشِ باران ، شنیده نمی شد . آنها به آدمهایی می خندیدند که می خواستند فردا با اره و تبر بیایند و گردوی پیر را بکُشند . آدمها تصور می کردند که درخت در خواب است و هیچ دردی را حس نمی کند . با این تصور به خود دلداری می دادند که لااقل موجودی زنده را قطع نمی کنیم . . . و نمی دانستند که در هیاهوی این دنیا ، حتی زمستان و سرمایش نیز نمی تواند درختها را به خواب فرو ببرد .
کم کم داشتند به شب می رسیدند . یک غروب زمستانی و بارانی بر همه جا نشسته بود و انتظار می کشید تا شب بیاید و به شتاب برود . غروب از درخت خداحافظی کرد . می دانست که وقتی برگردد ، چیزی جُز مقداری از چوب های ریز از درخت ، باقی نخواهد بود . مثل این که غروب ، برای لحظه ای درخت پیر را در آغوش گرفت و بوسید . زیرا در همان لحظه ، پرنده ی غمگین به سرعت از شاخه پرید و در هوا چرخی زد و باز هم بر یکی از شاخه های درخت نشست . باران می بارید و دیگر حرفی نمانده بود. درخت و پرنده ، ساکت بودند ... و پرنده در دل داشت به خودش می گفت : کاش بهار را دوباره نبینم ... و داشت غبطه می خورد به حالِ گردوی پیر و تناور که سرانجام از این زندگی و تکرار بیهوده ، رها خواهد شد . فقط دلش می سوخت برای درخت که باید در حالی که بیدار است ، آن همه درد را در غوغای اره های برقی تحمل کند و با شکنجه بمیرد . در این فکر بود که فردا و حتی در روزهای بعد به این سو نیاید و جای خالی درخت پیر را نبیند . پرنده با همین افکار ، گریه اش گرفت . اما چون در زیر باران ، حسابی خیس شده بود و از تمامِ بدنش ، آب می چکید ، درخت ، چیزی از اشکهای پرنده نفهمید .
ناگهان صدای شلیک گلوله ای در زیر باران پیچید و پرنده بر زمین افتاد . درخت ، ناباورانه به دوستِ کوچک خود نگاه می کرد . پرنده داشت آخرین نفس هایش را می کشید . درخت پیر در روشنایی اندکِ غروب نتوانست خونی را که از بدن دردمندِ پرنده بر زمین ریخته است ، ببیند . صدای چند نفر از آدمها به گوش می رسید . داشتند می آمدند که شکار خود را بردارند و ببرند . گردوی پیر ، دیگر برای فردا و قطعه قطعه شدن ، دلگیر نبود . آرزو کرد که هر چه زودتر ، صبح برسد و اره ها ، تکه تکه اش کنند تا این دنیا را هرگز نبیند . دقایقی گذشت و شب فرا رسید . گردوی پیر بیدار بود . در دوردست ، شعله هایی را می توانست ببیند . . . و سپس بوی کبابِ پرنده به مشامش رسید . از زمستان و باران ، خداحافظی کرد و چشمهایش را بست ... و سعی کرد با نغمه ی غم انگیز باران بخوابد تا در صُبح فردا ، دردِ بُریده شدن را حس نکند و برای همیشه از زندگی جدا شود .
