نامه ای برای خدا

خدای من      سلام ... امیدوارم حالت خوب باشد . البته اگر بگذاریم و بگذارند !؟؟   اگر از حال من خواسته باشی باید بگویم که کمافی السابق حال خوشی ندارم .

اما در این روز عید خواستم با همین حال ناخوش از تو تشکر کنم که اجازه دادی تا کودکی کنم و با پاهای سالم خود در باغها و لابلای درختان بدوم و زیر آفتاب سوزان تابستان ، طعم و لذت کمین کردن برای گرفتن سنجاقکهای قرمز و سیاه را بچشم و در کنار برکه ها از گرفتن قورباغه ها و لاک پشتها شادمان شوم .  سپاسگزارم که اجازه دادی تا در دامان پدر و مادری مهربان بزرگ شوم و اشک یتیمی و حسرت از گونه هایم نلغزد .   

خداوندا      چقدر شاکرم از این بابت که همواره دوستان و همکلاسیهای ناباب در کنارم بودند و خیلیها روانه ی زندان و حبس شدند و حتی پای چوبه ی دار رفتند و من ، منزه و بی گناه ماندم .   تو برایم چنان مقدر کردی تا بتوانم بهترین غذاهایی را که مادر و خاله و عمه ام و دیگران می پختند ، بخورم و بعد از هر وعده ناهار ، به چشمهای سنگینم ، یک خواب شیرین قیلوله را هدیه دهم .

از تو ممنونم که مرا به کوچه ای سپردی که پر از شوق بازی و دویدن بود و بعد فرصتی برایم مهیا کردی تا با گربه های زیبا و ملوس ، به تدریج طرح دوستی بریزم و بعضی از آنها را به خانه بیاورم و به غذایی چرب و خوشمزه مهمان شان کنم .    همین سبب شد تا به حیوانات دل ببندم و در نگاه آنان محبت و مهربانی را حس کنم و برای همیشه از حیوان آزاری که خشم تو را بر می انگیزد ، در امان بمانم .

خدایا     تو را شکر می کنم که عاشق شدن را یادم دادی و بیشتر از آن سپاسگزارم که به من آموختی تا در وادی عشق ، دستم به گناه و لذتهای پیش پا افتاده  آلوده نشود .

از تو تشکر می کنم که از هر نوع بی ناموسی و خیانت در امانت و ناجوانمردی مرا مبرا داشتی و اجازه ندادی تا از روزی خواران تو روزی بخواهم .       پروردگارا     چقدر خرسندم از اینکه سلامتی ام را پاس داشتی و مرا به ناز طبیبان محتاج نکردی .... شاید هم از آن روی که می دانی اگر بیماری صعب و دشواری گریبانم را بگیرد ، هرگز به درمان و مداوای خود راضی نخواهم شد .   بارالها     جنگ ، زشت و سیاه و نکبت بار است . اما از تو ممنونم که مرا در جنگ و در خطوط مقدم نهادی تا معنی مرگ و زندگی را در سن بیست سالگی بفهمم و یاد بگیرم که از ترس جان خویش در هر سوراخی پنهان نشوم و بفهمم که خون دیگران از خون من رنگین تر نیست .    سپاس دارم از اینکه در من شجاعت را به ودیعه نهادی و کاری کردی تا در هر جایی و در هر موقعیتی ، شرافت خود را با مطامع و منافع دنیا معامله نکنم و متشکرم از اینکه خست و بخل و حسادت و تنگ نظری را در نهاد و جان من ننهادی .

سالهاست که دلم شکسته است و درهای حکمت تو بسته و درهای رحمت تو نیز باز نمی شود ... و من گاه از این همه سال شکیبایی ، خسته می شوم و دلم می گیرد .   بارها خواستم در مکانی خلوت بر سرت فریاد بکشم و اعتراض کنم و فقط بپرسم که چرا؟؟؟!!

اما روزی در وسط جنگل که تنها بودم و همه چیز برای برآوردن فریاد اعتراض آمیز ، مهیا بود ، هر چه کردم نتوانستم و گویی لال شدم .  سپس به خویش گفتم : تو مرد این حرفها نیستی !؟؟

آری ، نیستم .... هیچ وقت نتوانستم در برابر نامردترین آدمهایی که با انواع دسیسه و نیرنگ ، زندگی ام را تلخ کردند ، فریاد بکشم و بر سرشان داد بزنم .  حال چطور ممکن است گستاخ شوم و بر سر خالق و خدایم ، داد و بیداد راه بیندازم ؟؟    من مطیع بودم همیشه ... البته کمی تا قسمتی !؟؟  اما به مرزهایی که تو برایم در کنابهای تعلیمات دینی دوره ی دبستان ، معین فرمودی هنوز پایبندم .

مدتهاست که از تو چیزی نخواسته ام .  مدتهاست که یواشکی در گوشهایت "غر" نزده ام .  اما تو خود نباید نگاهی به یک مجسمه ای که نفس می کشد ، بیندازی؟   کشتارها و دوروییها و دروغها و خیانتها و پلیدیهای همنوعان من حال تو را خراب کرده است ... و من همه ی اینها را نیک می دانم .

اما بد نیست که گاهی به این کنج دل خراب هم نظری بیفکنی تا معمور شوم .  اکنون دارد باران می بارد و من ایمان دارم که هر گاه بارانی بر زمین می بارد ، معنایش آن است که به یاد مایی .  

شب است و پنجره ی اتاقم را باز گذاشته ام و دقایقی از نیمه شب گذشته است .   همه ی امیدم آن است که از این پنجره ی گشوده به اتاق کوچکم قدم بگذاری و دستی بر سرم بکشی و فقط یکی از درهای رحمت خویش را به رویم باز کنی .    هر چه باشد ، چند سالی است که من نیز درد یتیمی را چشیده ام و پدرم را از دست داده ام .   اکنون تو بزرگتر منی ... و بزرگترها در عید ، عیدی می دهند .   نمی خواهی پس از این همه سال که عیدی نگرفته ام ، هدیه ای در کف دستم بگذاری ؟    آنان که همین الان دارند در ویلای لب دریا با ژیلای محبوب خود می خورند و می خوابند ، آنها که الان دارند با لامبورگینی و پورشه های خوش رنگ در خیابانها لایی می کشند و سرشان به چیزی و کسی گرم است ، کاری با تو ندارند .

اما من با تو کار دارم .  کمی هم برای من وقت بگذار ... شاید می ترسی مرا دریابی و بعد شبی بیایی و ببینی که پنجره ام بسته است و سپس بگردی و مرا هم در ویلایی و یا داخل یک مازراتی آلبالویی پیدایم کنی و بعد دلت بگیرد برای شکسته دلی که تو را از یاد برده است .

اما به خودت سوگند که ما اهل وفاییم ... اگر هم در لب ساحل باشیم ، با تماشای موجها و غرش آب ، عظمت تو را می ستاییم و در ویلا را به روی هر چه ژیلاست ، می بندیم .

تو بنده ات را بهتر از همه می شناسی ... به من اعتماد کن و نگذار باز هم به جنگل و بیابانی درآیم و باز بی صدا و خاموش و دلشکسته ، به کلبه ی احزان خودم برگردم .

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند                                  خواجه آن است که باشد غم خدمتکارش

خدایا       هیچ می دانی چند سال است که خدمتکارت بی مواجب و توقع و چشمداشتی دارد می کوشد تا از ورطه ای بیرون بیاید و نمی تواند ؟!!    پاداش و عیدی و اضافه کاری هم نمی خواهم ... لااقل همان حقوق بخور و نمیر را از من دریغ نکن .      خیلی چیزها دارم که باز برایت بنویسم ... اما باور کن که برای همین مطالب نیز کلی شرمنده ام .   

                                                            عیدی ما فراموش نشه لطفا

                                                                   امضا : یک بنده