من تابلوهای گذشته ام را دوست دارم

سالها قبل در خانه ای که دیوارهایش نم کشیده بود و بلندی علفهای هرز در حیاطش به اندازه ی قد یک انسان می رسید ، پیرمردی را یافتم که تابلوهای نقاشی بسیاری در اتاقهای خانه داشت و همه ی آنها را از سالهای جوانی تا آن روز پدید آورده بود .    وقتی باران می بارید و سقف خانه چکه می کرد ، تابلوها را با نگرانی این طرف و آن طرف می برد و بر روی تعدادی از آنها پلاستیک می انداخت تا بتواند حفظ شان کند .

گهگاه کسانی می آمدند و یکی دو تا از تابلوهایش را به قیمتی ناچیز می خریدند . . . و او با همان درآمد اندک راضی بود .  اما در طول آن همه سال ، راضی نشد از نقاشی و علایق و دلبستگیهایش دست بشوید و کاری با درآمد بهتر را انتخاب کند .   به مرور زمان عزیزان و خویشاوندانش او را رها کردند و رفتند و حتی برخی دیوانه اش نامیدند . . . و او همچنان ماند .  در همان خانه ی قدیمی که ارثیه ی پدری اش بود و نقاشی کردن ، عشقی بود که رهایی از آن را در توان خویش نمی دید .

آن روز که دیدمش ، در دل از پیرمرد خرده گرفتم و شاید به نوعی دیوانه اش خواندم .  اما بر اثر گذشت زمان و دیدن زندگی آدمهای دیگر ، نظرم را تغییر داد .  امروز تصور می کنم که انسانها حق دارند بر سر عشق و دلبستگیهای خود بمانند .

عشقها و علایقی که ناخودآگاه سبب می شود تا با درون و باطن خود پیمانهایی ببندی و بر آن عهد و میثاق وفادار بمانی و برای خوشایند این و آن ، راه خود را به چپ و راست کج نکنی !؟؟

مشکل اینجاست که اغلب هر کس علایق خودش را مهمتر از علایق دیگران می داند و برای انتقاد از دوست و عزیزی که برای خودش مشغولیتهایی دارد ، اقدام می کند . . . واین خود از جمله دلایلی است که قلبها را از هم دور کرده و رشته های انس و الفت را می گسلد .

امروز یک دوست قدیمی مرا از علایق و تمایلاتم بازداشت و پیشنهاد کرد تا زمینی خریداری کرده و در آن به پرورش ماهی مشغول شوم .  او تصور می کند که من سرمایه ی هنگفتی دارم و از سوی دیگر نمی داند که اگر از خواندن و نوشتن جدا شوم و گهگاه یک فیلم نسازم ، به شدت افسرده و غمگین خواهم شد .

می دانم که برای یک زندگی بهتر باید پول زیادی در آورد . . . می دانم که در روزگار پیری تنها چیزی که عزیزانت را ترغیب می کند تا گاهی به دیدنت بیایند و معمولا کمک مالی از تو بخواهند ، همان پول و مکنت و داراییهای توست . . . می دانم اگر ثروتمند از دنیا بروی در مراسم تدفین و ترحیم تو غلغله ی روم برپا خواهد شد و میلیونها تومان سبد گل به مراسم بزرگداشتت ارسال می کنند و شاید دو سه نفر نیز که باید ارثی ببرند ، چند بار از شدت گریه و زاری از هوش بروند و با آب قند و شربت بیدمشک ، دوباره به هوش بیایند . . . می دانم جوامع غربی و پیشرفته ، اقتصاد محوراند و این موضوع دارد به ما هم خیلی سریع سرایت می کند و برای همین باید با درآمد و وزندگی مرفه ، سری در میان سرها در بیاوری . . . اما من مثل همان نقاش پیر که در خانه ای نمور نشسته است و تصاویری از گل و منظره و برکه ودرخت ودریا می کشد ، می خواهم برای دل خودم زندگی کنم .  این طور حس می کنم که نیازمند نیستم . . . نیازمند احترام و تعظیم و تکریم کسانی که تو را برای حسابهای چاق بانکی ات دوست دارند . 

همانها که گاه با سری پایین و لحنی به اصطلاح شرمسارانه از تو خواهش می کنند تا برای گرفتن یک وام چند میلیونی ، ضامن شان شوی و دست شان را بگیری .    برای همین چیزهاست که گاهی به سکوت کوهستان و علفزاران و چشمه ها و شبهای خنک و پرستاره پناه می برم . . . تا عشقها و دلبستگیهایم را دوباره مرور کنم و از قیل و قال دنیایی که می خواهد "اقتصادمحوری" را به حلقوم ما بچپاند ، فراغت یابم .

من به راحتی دل می بندم . . . این ایراد بزرگ من است شاید . . . به قسمتی از بیابانهای شلمچه و در آن سوی جاده ی آسفالته ، دل بسته بودم . حدود چهار ماه وظیفه ی نگهداری از خط مقدم در آن منطقه بر عهده ی یگان ما بود . . . ولی من روزی که خواستیم از آنجا برویم گریه می کردم .  به آن خاکریزهای کوتاه که با سنگر عراقیها 100 تا 150 متر فاصله داشت ، دل داده بودم و می دانستم که دلم برای همان یک وجب بیابان برهوت خیلی تنگ خواهد شد . . . به گربه ی زیبایی که از کودکیهایش در خانه ام بزرگ شد ، به راحتی دل بستم و وقتی او را از دست دادم ، بارها برایش گریستم . . . حتی هنوز و پس از دوازده سال ، دلم برای خانه ای که در تهران داشتم و اتفاقا در منطقه ی پر سر و صدایی هم بود ، دلم تنگ می شود و هر بار که گذرم به پاسداران بیفتد ، لحظاتی در حاشیه ی خیابان می ایستم و به پنجره هایش نگاه می کنم و خاطراتی را که از آنجا در ذهنم دارم ، به یاد می آورم . . . من به راحتی دل می بندم .... آری !؟

برای زندگی در این دنیا و با این شرایط یا باید دل را تعویض کرد و یا با همان دل فابریک ، زندگی را به شیوه های گذشته ادامه داد . . . نمی دانید وقتی که دارند در تلویزیون از بازار بورس و قیمت طلا و ارز حرف می زنند ، چه حال بدی پیدا می کنم !؟؟